تنها خداست که واقعیتی است غیر قابل زوال و همه چیز در پناه هستی او رنگ هستی می یابند و با روشنایی ذات او روشن و پیدا می شوند. هنگامی که انسان با چنین درکی مجهز شود، آن وقت است که خیمه ی هستی او در پیش چشمانش مانند حباب روی آب فرو می خوابد و عیناً مشاهده مشاهده می کند که جهان و جهانیان به یک هستی نامحدود و حیات و قدرت و علم و هرگونه کمال نامتناهی تکیه زده اند و انسان و هر پدیده ی دیگر جهانی مانند دریچه های گوناگونی هستند که هر کدام به اندازه ی ظرفیت خود، ماوراء خود را که جهان ابدیت است نشان می دهند.